ιστοριούλα για μικρά παιδάκια με φόντο μία ζωγραφιά

 Κουβέντες του άνεμου και του δέντρου

Ήτανε κάποτε ένα μικρούλικο δεντράκι.

Σ’ άσπρο χαρτί ζωγραφισμένο

--με λέξεις και με χρώματα ντυμένο--

παιδιά προσμένοντας να συναντήσει

το μυστικό του να τους τραγουδήσει.

Φυσάει ο άνεμος, κοντά του πάει

«πες το σ’ εμένα» παρακαλάει.

«Κι εγώ το μυστικό σου θα το μεταφέρω

--όπως μπορώ και όπως ξέρω—

στα παιδιά όλου του κόσμου!»

«Αχ!» κάνει το δέντρο και σκιρτάει.

«Είμαι τρελά ερωτευμένο

μ’ ένα βιβλίο το καημένο.

Κοντά του για πάντα θέλω να πάω

και όσο ζω να τ’ αγαπάω!»

«Τι;» λέει ο άνεμος με απορία.

«Μα δεν ξανάγινε στην ιστορία

δέντρα να ερωτεύονται βιβλία…

Έλα, για πες μου τ’ όνομά σου

τι δέντρο είσαι, πως τη λένε τη μαμά σου;»

«Δεν με βαφτίσανε κι ας είμαι φίνο»

παραπονιάρικα του λέει εκείνο.

«Ζωγράφος είναι η μαμά μου

παραμύθι η γενιά μου.

Δεν είμαι ελιά, πορτοκαλιά,

Ούτε ανθισμένη αμυγδαλιά.

Πεύκο δεν είμαι.  Ούτε κυπαρίσσι.

Είμαι το δέντρο της Διατσέντας της Παρίση»!

 

Γ.Γ.

Διατσέντα Παρίση

Χωρίς τίτλο

Ακουαρέλα

2013